De carnaval suist
Langs de muren van ons huis
Waar het stil is
En alleen de verwarming blaast
Meisje en ik
Zijn met z'n twee
Meisje bijna 4 weken groot
Hetzelfde aantal dagen
Als ik
Toen ze me vonden
Op de stoep van het tehuis
Wij kruipen lekker dicht
Tegen elkaar aan
Of in elk geval ik
Tegen haar
Want het grootste geluk
Is dat wij
Bij elkaar mogen blijven.
Mama en meisje vergroten hun wereld.
Na drie vertrek pogingen zat meisje eindelijk in de doek. De reis naar oma zou beginnen... De mama pakt haar jas en voelt net op het moment dat ze de rits dicht wil doen een warme straal vanaf haar borst naar beneden glijden. Meisje had eerder al drie lagen melk geloost, maar er er was blijkbaar nog over.
Even twijfelt de mama of ze deze natte kleffe straal gaat negeren maar de zure lucht die langzaam opstijgt in combinatie met het beeld van een volle trein vind ze toch geen goed plan.
Ze deppen hier en daar een zwitsal washandje en besluiten dat het zo wel moet kunnen.
Yes! De mama en het meisje trekken de deur achter zich dicht en stappen fier en trots de wereld in. Opweg naar de trein. Opweg naar oma. De stroom aan station-mensen geeft een lichte duizeling na de spookachtige regel nacht die ze achter de rug hebben. Maar ze voelen zich onverwoestbaar.
Hallo wereld. Hier zijn wij.
Oma! We komen er aan
Mama en meisje zijn aan zee.
De papa moet werken. Vier dagen trainen. Met een gestreken overhemd. We missen hem al voor hij vertrekt. Maar in de dagen eraan voorafgaand moesten mama en meisje het al iets meer samen zien te rooien, dus vol goede moed wordt er zondag vertrokken. De auto volgeladen. Meisje zit verstopt onder de bamboestokken die papa nodig heeft voor de training. Mama frot haar arm er zo nu en dan tussendoor om meisje gedurende de lange reis met de pink te bedienen.
Papa zit voorin. Als taxishauffeur. Als grote held. De held die zich moet losrukken uit de new-born-roes, om geld te verdienen. Want newborn of niet... Er moet gegeten worden, en die hydrofiele doeken van Done by Deer zijn ook zo leuk...
En nu zijn ze aan zee. Alle drie. De papa in zijn grote mensen hotel, de mama met het meisje bij de opa en oma.
Elke dag wagen ze een avontuur. Een avontuur naar de papa, om zijn endorfine gehalte op peil te houden. Met spuugdoek beschermen ze het gestreken overhemd. Even staat de tijd stil. Tien minuten. Tien heerlijke minuten.
Daarna laven het meisje en de mama zich nog even aan de zee. Die lieve mooie eindeloze zee. Kijk meisje, kijk! Maar meisje is in slaap gevallen.
De zon die schijnt en de mama doet een dansje in de kou.
Een dansje van geluk.
Kijk...
Ons meisje is prachtig
Nee echt
Echt prachtig dus
Maar soms
zijn we gewoon even
Boos
Mama en meisje nemen afscheid
De zon schijnt en de lente hangt in de lucht. Meisje is zeven weken. Ongelofelijk.
Zeven weken.
Zeven weken geen normale nachten
Zeven weken in een waas van liefde en vermoeidheid.
Zeven weken vol bezoek
met 'oohs en aahs',
waarin we zelf
vol overtuiging
elke keer
het beschuit mee aten.
Zeven weken van leren,
Van oefenen,
van
"sorry meisje wij kunnen het ook nog niet".
Zeven weken van roze wolk
naar grijs
of even zwart
en ook weer terug naar roze.
En nu liggen we in de wagen.
Nou ja. Meisje ligt in de wagen. De mama loopt er achter en ademt de lente in. Opweg naar de verloskundige. De heldin.
Want verloskundigen zijn heldinnen. Net als alle vrouwen die ooit een kind gebaard hebben.
We gaan daar afscheid nemen.
Na-controle.
Dankjewel.
Dankjewel dat je ons
zeven weken geleden
hielp om ons te worden.
Verloskundigen zijn helden
en de mijne zeker.
De kraamtijd is voorbij.
Een beetje melancholisch wandelen we terug naar huis.
Waar de papa al voor het raam staat te zwaaien
Met gesmeerd beschuit.
Gelukkig!
Het is nog niet helemaal voorbij.
Meisje huilt. Nee meisje krijst.
Krijst en kronkelt.
Een gelige speen, (speciaal passend bij borstvoeding) is de boosdoener.
De vijand.
"Ik wil hem niet! Ik wil hem niet" maar "oh die melk is me zo bekend".
Eerder die dag drupelde mama al pompend en wel met haar handkolf bijna 50cc bij elkaar. De tepels die net wat gehard leken na weken borstvoeding, keken elkaar fronzend aan.
Maar...
Het was gelukt. 50cc
Nou ja... bijna.
En nu zweeft dat laagje melk,
samen met de gele speen boven meisjes mond.
Ze huilt.
Ze krijst en laat tussendoor zo af en toe haar zuigreflex z'n werk doen.
Ze verslikt zich.
Nu lopen ook de tranen bij mama over haar wangen.
Alsof ze meisje bedriegt.
Bedriegen met een hoge stem
die aanmoedigt en doet alsof alles goed is.
Maar het is niet goed.
Meisje wil de tiet!
Warm en veilig en bekend.
De mama wil dat ook.
Maar ze moeten oefenen.
Voor straks.
Voor later.
Met moeite werken ze 30 naar binnen.
En dan.. Weg die speen.
Mama drukt meisje tegen zich aan.
Ze huilen beide nog wat na.
Brrr
En dan
Dan snel aan de tiet.
Die grote buitenwereld van later..
Die wacht maar even.
Het mooiste moment van de dag.
Meisje wordt wakker.
Niet langer meerdere keren per nacht, nee, meisje had aan acht weken genoeg om te leren dat nacht nacht is. De smakgeluidjes beginnen nu pas na 7,5 uur diepe rust.
Dus mama jumpt uit bed.
De achterstallige vermoeidheid schud ze van zich af
en ze zwiert meisje
richting het grote bed.
Het is tijd voor het gelukkigste moment van de dag.
Meisje hapt aan.
Grote slokken lauwwarme melk.
Net zolang tot haar ogen weer langzaam dicht vallen.
Ik kijk naar haar koppie.
Oogjes dicht en een handje op mijn borst.
Haar mond beweegt niet meer.
Ze is genoeg gevoed zo na de nacht.
Genoeg om nog even op door te kunnen soezen.
Ik schuif voorzichtig mijn arm onder haar hoofdje waardoor ze met haar neusje mijn neus raakt.
Ook míjn ogen vallen dicht. Om zo nog 1.5 uur in elkaars ademhalig op te gaan met de slaap als zachte deken over ons heen.
Na dat laatste blokje slaap openen we onze ogen
naar daar waar de papa ons stralend aankijkt
en de zon al naar binnen schijnt.
In de voorstelling HappyPeople zeg ik:
"het is ochtend, het moeilijkste moment van de dag"...
Ik knuffel mijn twee lievelingen en weet heel diep van binnen...
Een nieuw tijdperk is begonnen.
De mama moet werken
Vandaag moet de mama voor het eerst gaan werken.
Echt werken. Met ver weg en lang enzo.
De papa moet ook werken dus meisje gaat bij oma blijven.
Nu is de mama heeel heeel heeel blij met oma, want oma is het aller dichtstbijst en meest vertrouwd voor de mama.
Maar….
meisje hoort niet bij oma, meisje hoort bij mama.
Wanneer meisje leuk speelt en lacht gunt de mama hen de allerleukste dag samen..
Maar als er tranen zijn
van verdriet of bang of pijn of moe of honger…
dan moet de mama er zijn.
Om meisje te sussen, te troosten, om kleine kusjes te geven en te wiegen, voor de tiet, om zacht te zingen of wat te lopen, heen en weer.
Maar mama moet weg. Werken. Zonder meisje. Bah Bah.
De mama scheurt zich los. Na een uitvoerige tiet en het welbekende ochtendritueel.
Meisje in haar bedje nadat de mama wel tien keer in haar oor heeft gefluisterd dat ze echt echt altijd terug komt en dat ze eigenlijk het liefst bij meisje is.
Eenmaal op het werk gaat het prima.
Spelen voor verloskundigen past ook nog wel een beetje in de newbornbubble.
Het is zelfs leuk.
Maar man-o-man, daarna… daarna wenst de mama dat de auto een raket was.
Bij thuiskomst vertelt oma dat meisje wel ergens een half uur ontroostbaar gehuild heeft.
Mama’s buik krimpt ineen.
Gelukkig is er ook veel gelachen en gekletst en ge”bbrrrr”t en geknuffeld.
Meisje en mama lopen samen met oma mee naar de auto. Bij het afscheid nemen ziet de mama hoe oma en meisje elkaar aankijken. Dan maakt haar hart weer een grote sprong.
Dank lieve oma, voor deze eerste grootse dag.
Ik ben trots op ons
Borstvoeding
Dat geeft toch elke moeder?
Dacht mijn onwetendheid
Maar nee
Zo vanzelfsprekend is dat niet.
Ik hoor verhalen
Verhalen van vriendinnen
Van de mannen van vriendinnen
Tot een borstvoedingscursus aan toe.
En een boek:
Gemakkelijk zal het niet zijn
Gemakkelijk zal het niet worden.
Zegt het boek
Zeggen de vriendinnen.
Met trucjes en weetjes op zak
Wapen ik me met de gedachte
Dat ik echt, echt, echt mijn best ga doen
Maar als het niet lukt…
Dan lukt het niet.
Ook te gemakkelijk gezegd
zegt het boek
Zeggen de vriendinnen.
En dan
wordt meisje geboren
(Geboren... Een veel te gewoon woord voor iets onbenoembaar groots. *maar dat ter zijde)
Dus
Meisje wordt geboren
En hapt aan
Als een zuignap trekt ze vacuüm
Met een kracht
Die onmogelijk is bij zo iets kleins.
Ze drinkt
. Ze drinkt!
We doen het
We doen borstvoeding.
Heel veel borstvoeding.
En nee
Nee
Het valt me niet mee
Ook al gaat alles
Precies zoals zou moeten.
Want toch
steekt de pijn weken lang als ze aanhapt
Zitten we dag en nacht overeind
Paraat
Om te leren
Om te oefenen
Te voeden en gevoed te worden.
Maar we doen het
Het lukt ons
Het is ons gegeven.
Ze drinkt
Eerst ook ’s nachts maar nu nog enkel overdag
Ze drinkt
Thuis maarookinhetparkdetrehetrestaurantinhethotelachterindeautoophetterras
Ik overwin de schaamte
We doen het!
Borstvoeden
Melk
Slagroomwater
Waarop meisje groeit.
Waarop meisje leeft.
En daarom ben ik trots
Gewoon een beetje trots
Al drie maanden lang.
Ik ben geen ochtend mens
Kan het gewoon niet goed
Vroeg op staan.
"Wacht maar tot je kinderen krijgt"
Zeiden de mensen
En dacht ik zelf
Maar
Nu is meisje er
Drie maanden oud
En sta ik op
Vroeg
Iets met een 6
Vroeg dus
Vroeger dan zij
Ze slaapt nog
En ik
Ben nog steeds geen ochtend mens
Kak
...
"Klots klots ik ben een golfje in de zee,
hou me maar goed vast, dan neem ik je wel mee,
ik ben een golfje in de zee".
De papa en ik zingen luidkeels.
Niet omdat het zo gezellig is, nee omdat meisje niet van de auto houdt. Of eigenlijk.. Omdat meisje de auto haat.
En het stoeltje erin nog meer. Vanuit de grond van haar hart.
Haar gezichtje betrekt al als we haar lijfje in de maxicosi stand vouwen, dan klikklikklik (die rottige riempjes) en het onweer cirkelt boven ons hoofd. Ze kreunt en strekt en vecht wat maar voelt dat er geen ontkomen aan is.
Ze zit vast.
Ze zit vast in de auto.
Dan komt het lipje en gaan wij zingen.
"Klotsklots" en "vliegvliegvliegmetmemee"
en "ergebeurtechtniksmeteenlakenoverjekop".
Harder en harder.
De papa niet minder dan de mama.
We overstemmen de cd zonder moeite en kijken elkaar dapper aan.
Maar.
Meisje overstemd ons.
Wanneer ze shaket en kokhalst van het krijsen stoppen we maar met zingen. En gek genoeg is er dan nooit een tankstation in de buurt.
De mama pakt meisjes bezwete hoofd tussen haar handen en zo rijden we verder tot we ergens kunnen stoppen.
Als je heel goed luistert op het moment dat meisje even snel ademhaalt hoor je Guusje nog zacht op de achtergrond:
"hou me maar goed vast, dan neem ik je wel mee".
Kak maxicosi!!
De volgende keer gaan we gewoon met de trein!
Moederdag
Ik ben moeder
Al 4 maanden
En
Ik heb een moeder
Twee zelfs.
In alle gevallen geeft het liefde
En dankbaarheid
En geluk
Veel geluk
En nog meer dankbaarheid
Maar
ook verdriet
en missen en zoeken.
Een gat
en een eindeloze berg
Van liefde
Tegelijkertijd.
Wonderlijk
En ook weer niet.
Een moeder hebben is niet vanzelfsprekend
Moeder worden ook niet
Facebook en instagram
Doen soms lijken dat dat wel zo is
Dat alles vanzelfsprekend is
En vanzelf gaat.
Karin Jonkers citeerde vandaag:
"Zo diep als de dalen zijn, zo hoog zullen je pieken zijn"
Daar ga ik voor
Met mijn moeders
En nu ook als moeder
Een leven lang
Even geen verhaaltjes
Maar
Een beetje overleven
Om de zomer te halen
Als ZZP-er
Als theatermakerdocentartistiekleidervanwerkleerbedrijfsterkzakelijkleidervansallyenmollytrainingsacteurenzoveelmeer
En als moeder
Dat maakt een mens moe
Heel heel erg moe
Maar
Man man man
The best feeling ever
is thuiskomen na een lange dag
en dan dit...
foto niet scherp
maar wat een heerlijkheid
6 maanden geleden
Hop plof auw
Daar was je dan
Je
Jij
Jou
Alle woorden te cliché
Alle clichés te waar
6 maanden
181 dagen
4344 uren
260240 minuten
Vervuld
❤
Meisje meisje
Wonderkind
Slaapt in haar eigen grote bed
En
Wordt wakker
6.30 uur
Dat is
Een tikkeltje voeg voor de mama...
Dan brabbelt ze wat
Van bababa
En tuft wat
Van pffffffttrr
Ze tijgert wat achterstevoren in haar bedje
Om vervolgens
haar hoofdje weer neer te leggen
En terug in slaap te soezen
Tot 8.30 !
Meisje meisje wonderkind
Jij mag blijven
❤
GELUKT
45 minuten
ernaast zitten.
Lijkt veel langer
Valt dus eigenlijk mee
Maar voelt lang.
Zingen
Praten
Stil zijn.
Zingen
Stil zijn
Fluisteren
Maar niet optillen.
Wel een keer verleggen
Of het speentje aangeven
Of een klein aaitje
Maar niet optillen
Ook niet weggaan.
Vooral zitten
Met mijn rug tegen de muur.
Dat was hard werken
Vooral voor haar.
Maar!
Ze SLAAPT
(Al meer dan een uur)
(en mijn hart stroomt over van trots en liefde)
(maar dat is een detail)
Daar gaat ze meisje groot
Een eerste stap de grote wereld in
Haar eigen wereld in
Haar leven
Los van ons
Na 7.5 maanden van alleen maar liefdevolle armen
Is ze er nu klaar voor.
Een grasveldje met een glijbaantje
Een hut van taken
Kindjes op de grond
En speelgoed, nog zo onbekend
Meisje kijkt haar ogen uit
De Mama wil nog even kussen
Maar zij kruipt al vrolijk in het rond
Ziet mij al niet meer staan
En zo moet het zijn
Geniet van je dag liefste meisje
De mama telt de uren af
Tot ze je om 17.00 weer mag halen
# kinderdagverblijf het Zonnelicht ❤
Mama en meisje gaan uit eten
Het is 5 uur
Mama heeft gewerkt.
Morgen weer en gisteren ook
De papa belt dat hij niet thuis komt eten
Het huis is een rommeltje
Meisje besluit alvast te gaan piepen
Maar om 5uur naar bed is wel heel vroeg
Ze moeten eruit
Naar buiten
En iets eten...
...
Ureka !
Mama en meisje gaan uit eten
Niet koken.
Niet piepen.
Niet opruimen
Jassen aan is even ruzie
(Meisje HAAT mouwen)
Maar dan
Eropuit
Tof Koekie!
We lopen erlangs
Kindergeschreeuw schalt over de straat
Er is een kinderfeestje
Oeh de mama twijfelt
Durft ze wel naar binnen
Gewoon een salade bij de AH kan ook
Straks gaat meisje piepen
Of wil ze toch gewoon naar bed
Of kijken al die mensen
Of is er geen plek
We lopen er voorbij
En draaien dan toch om
Mama en meisje gaan uit eten!
Er is een plekje
Achterin
We werken ons langs kinderfeestje 1
Met papa Spider-Man aan tafel
En kinderfeestje 2
Waar drie kinderen roepen dat ze geen pannenkoeken lusten
Dan ons tafeltje.
Meisje in haar stoel
Ze glundert en probeert zich zo ver mogelijk om te draaien om
kinderfeestje 1 en 2 te aanschouwen
“Aaahhh wat een mooie baby”
“Mijn neefje is ook zo klein”
Wordt er geschreeuwd vanaf de andere tafel
De mama krijgt soep en meisje wat brood
We zijn uit eten
Mama en meisje
Ik voel me trots
En stoer
En gelukkig
Negen maanden
Dat is niks
Dat is zo voorbij.
En soms is het erg lang
Wanneer je moet wachten
Of stomme dingen doet.
Ons meisje is nu negen maanden
Die maanden vlogen voorbij
Er was een heel klein baby’tje...
En toen ging ze groeien
Niet normaal groeien
En leren
En nog meer leren
Ze kruipt ze zit ze zwaait ze staat ze danst ze stapt (aan onze handen, dat wel)
Ze lacht ze huilt (weinig, heerlijk weinig) ze sjanst en vind dingen leuk of stom of allebei is extra blij met papa en mama en maakt volop vrienden om haar heen.
Negen maanden meisje
Negen maanden ons leven
Net zo lang als ze in mijn buik groeide
Net zo oud als toen ik naar Nederland kwam
Met het vliegtuig
De afgelopen maanden was meisje
Ook een beetje Spiegel
Van wat negen maanden betekent
En dan ineens is het lang en veel
En is India ver weg en Nederland zo anders
Is wennen werkelijk allang aan de orde
En herkennen des te meer.
Nu gaan we die periode verlaten.
En kunnen we aanhaken op de Kinderfoto’s van vroeger.
Zoals een ieder die heeft.
Op de herinneringen van opa en oma
Zodat verhalen kunnen worden doorverteld.
Ik voel me wat weemoedig.
De spiegel was ook fijn
En hielp me verbinden
met dat wat ik niet weet
Negen maanden heb ik meisje mogen voeden
Slokken mamaliefde zoals alleen de eerste maanden kunnen
Ik ben dankbaar dat ik haar die heb kunnen geven .
En nu zitten we op Kreta.
En heeft meisje voor het eerst in het vliegtuig gezeten.
Net als de mama.
Over een week vliegen we terug
Naar Nederland
Waar ons beider thuis is.
Ook al zal ik het “daar” altijd een beetje blijven missen
Want ik weet als geen ander
Negen maanden is heel wat.
The nights are zo very long but the years are so very short
Meisje was een wonder.
Een slaap wonder.
Bij week tien liet ze de mama en papa al heerlijk slapen.
We deden er een dansje om
en nog één
en keken vervolgens meelevend naar al die andere papa’s en mama’s die wèl drie keer per nacht bezig waren.
...
Tot meisje zes maanden werd.
Plots bam ploef.
Hoezo slapen?
Dikke drie keer per nacht roept meisje, huilt meisje, drinkt meisje.
De papa loopt,
de mama tiet
en beiden wiegen ze wat af.
Soms is de wanhoop nabij.
Zo moe. Zo verschrikkelijk moe.
En morgen weer werken en gisteren ook.
Meisje meisje slaap dan toch zacht
en droom toch fijn.
Soms.
Soms even die wanhoop.
Of vaak.
Maar even vaak voelt de mama de stilte van de nacht.
De tijd die stilstaat.
De wereld die slaapt.
Ademt de mama meisjes ademhaling in.
En koestert ze, met beide armen, meisjes warme slaperige lijfje dat vol overgave tegen mama aan plakt.
Een overgave die in de dag plaats maakt voor nieuwsgierigheid en ontdekken.
En dan ziet de mama dit filmpje. En moet ze huilen.
Slapen?
Ach dat kunnen we ons hele leven nog.
Kom maar meisje.
Kom maar tien keer per nacht.
Ik zal je wiegen troosten en voeden.
Omdat ik de mama ben
en omdat ik de jaren wil koesteren, nu het nu is.
Na 349 nachten
Mijn liefste meisje
Heeft de mama vannacht geen “dienst”
De papa ligt naast meisje
Op een matrasje
Met al zijn liefde.
En ik lig met de mijne
in het grote bed.
Iets doorbreken
Soms moet het.
Mama’s zijn er voor veiligheid
Voor eindeloos wiegen
Voor liedjes en zacht
Voor sussen en troosten
Voor er altijd zijn ...
Maar mama’s zijn geen speen
Dat houden we niet vol
Ook meisje niet, blijkt
Dus we moeten even los
Even deuren dicht.
Maar
Gelukkig
Ligt de papa
Met al zijn liefde
Heel dicht bij meisje
Ben benieuwd of ze slaapt vannacht...
Benieuwd of hij slaapt vannacht...
Ben benieuwd of ik slaap vannacht..